Wednesday, March 17, 2010

Namumulitika Ako!!!!

Para sa kaalaman ng lahat, heto ang pinakahuling resulta ng AGB Nielsen (datos mula Pebrero 9 hanggang Marso 2) sa mga gastos ng mga pulitiko para sa pangangampanya ngayong 2010 Elections.

Orange Boy ---  P120, 411,093 
Chickboy       ---  P88  M
Mama's Boy --- P87  M
Amboy         --- P67.3 M
President's Boy --- P60,480


Aba Naman!!! Akala ko ba walang pera ang bansa natin kaya bagsak ang ekonomiya? Paano at saan nakahanap ang mga pulitikong ito ng financer sa kanilang kampanya? Akala ko ba hindi matustusan ang proyekto ng pamahalaan dahil walang contributors? Niloloko ba ko ng mga pulitikong ito?

At parang isang sirkus na naman ang entablado ng pulitika! Hindi pa sila nakakaupo niyan ha... naglalakad at nangangampanya pa lang. Ayos lang sa'kin na nililibak nila ang isa't-isa. Kailan ba sila nagkaron ng malinis na makinarya? Ang ikinakukulo pa ng dugo ko ay ang hayagang pagsisinungaling ng mga pulitiko mabola lang ang mga maawaing Pilipino. Talagang nakakapanindig balahibo ang mga uri ng ad na inilalabas sa telebisyon! Kahit mga bata e ginamit na modelo! Hindi ba nila naisip na traumatic experience ang gamitin ang bata sa isang adhikaing hindi naman nila nauunawaan at sumusunod lang kapalit ng kaunting halaga?

Sa isang interbyu tinanong si Orange Boy: "Kung mananalo po ba kayo sa eleksyon, babawiin niyo po ba ang 1B ginastos ninyo sa pangangampanya?" Aba, magiting na sumagot ang bata: "Hindi, kasi binili ko ang pangarap ko."

Mawalang-galang nga lang ha at talagang hindi ko igagalang ang taong ito!!! At anong palagay niya sa buhay nating lahat? Tropeyo na nabibili sa Recto? Utang na loob!!! Mag-isip ka nga! Parang hindi ka nakapag-aral! Sinasabi mo bang ako bilang isa sa mga Pilipinong taxpayer at botante ay isang bahagi lang ng pangarap mo? E paano kung manalo ka nga? Anak ng lintik!! E di ihihilera mo lang kami sa achievements mo!!!! Hindi ako matalinong mag-aaral, kaya basic lang itong ituturo ko sayo: PUBLIC OFFICE MEANS PUBLIC SERVICE not a PRIVATE DREAM!!!! At utang na loob Orange Boy, kung talagang malinis ang intensyon mo, bakit palaging may camera sa bawat pagtulong mo? Publicity ba ito or display of grandiosity? Parehas lang yan, mamili ka na lang ng mas bagay.

At anong ginawa mo sa tagal ng iniupo mo sa kamara? Nagpaanod sa agos nung ini-impeach si Chickboy? Bakit nauna ka pang yumaman kesa dun sa lugar na pinaglilingkuran mo? Pakiusap din, pakisagot lang ang tanong na bakit mas mahal ang mga bahay sa mga pag-aari mong villages sa kahabaan ng C5 road projects? Mas maganda naman yung sa kapitbahay mong village? A, alam ko na! Sementado kasi yung daanan ano?

Heto naman si Chickboy, nagmamalinis sa mga political ads niya! Natatandaan ko pa, ang gulo-gulo ng gubyerno sa rehimen mo. Kumusta naman ang midnight cabinet na kahit kailan ay di mo inamin? Hindi ko na isisisi sa'yo ang ekonomiya alam kong naapektuhan din tayo ng Asian Economic Crisis. Ipaliwanag mo na lang kung bakit ginawa mong 5-star hotel ang Malacanang? Utang na loob!! Malinis pa sa utak ko ang dami ng raliyista dahil hindi nagugustuhan ang dumi ng trabaho mo!

President's Boy, gusto sana kita... pero anong kasiguruhan ko na wala ka sa anino ng napakagahaman nating presidente? Sayang baka tuluyang bumagsak ang eroplano kapag sumakay ako.

Mama's Boy, konting yabang pa ha!!! Lesser evil ka ngang maitatawag pero ano naman ang kasiguruhan ko na may magagawa ka nga para sa bayan ko? Tsk.... tsk... tsk.

Amboy, Sir!!! Ganda ng adhikain mo pero palagay ko, hindi mo pa panahon. Palagay ko dapat magpalapad ka pa ng pangalan. At habang may pagkakataon ka pa, pakiusap layuan mo si Marikina Boy!

Friday, March 12, 2010

Just Lingering

Happiness is subjective. It is dependent to human heart. It varies from all directions and changes everyday. It is never ending and always demanding.

Some people think that yearning for money, food, nice clothes are just some means to display happiness. For people already given with multiple blessings, these are not enough. They undyingly look for something of the ordinary. There are those who look for different types of challenges just to keep or find happiness. While some who just had no way of getting it failed.

Getting odd or even is the primordial building block in one's strife to happiness. And it is not an easy predicament. Investment is necessary --- emotions, intelligence, politics --- just to get to the path where you intend to belong.

So why do people seek happiness despite the ever growing trend of the environment? Why do people stay insatiable despite the invention of needs versus wants technology? I have one answer to that but I certainly think I don't share the same thoughts as many. I only have a simple answer: spirituality can't be fed with physical aspects alone. Being happy meant spiritual growth as well. Growing by your norms, living by standards are some characteristics of a hungry heart. Keeping a mask of what a person should be is by far the greatest cover up we can ever see.

No one needs to rush things to stay happy. No one has to stay challenge to play up with destiny's plan of happiness. And nobody has the right to dictate someone else's happiness.

Let me share you some thoughts: I am currently seeking a partner called happiness. Mind you, I never realised that it could be a real score to look for one. It is hard because it is a test of trial and error. Most of the time it brings heartaches and tears. But I am living by it...staying by it. And I am buying time no matter how expensive it is. Soon in God's time, I shall be ready to embrace it.

Sunday, March 7, 2010

Lalim

Kung ikaw ay masaya pero hindi ka tumatawa, ito ba ay huwad na ligaya? Paano na kung malungkot ka pero hindi ka lumuluha?  Kung may gagawin ka pero di mo ginawa, masasabi ba nating tamad ka? Paano naman kung napapagod ka pero ayaw mo magpahinga? Kung hinahanap mo at di mo makita, mata ba talaga ang hindi nakakakita? O sinara mo lang ang tenga mo para di ka tuluyang makaunawa?

Bakit kapag ang tao ay umaayaw, mukha lang ang umiiling pero hindi ang damdamin? Bakit sa tuwing kumakapit ka sa lubid patuloy naman itong napipigtal at nawawaglit? Ano ang gagawin mo kung ikaw na ang bida ng isang telenobela? Pero wala naman nanonood kahit anong ganda ng istorya? Paano ka titigil kung di naman kailanman nagsimula?  

May mga masasakit na tanong na ayaw na nating sagutin. At may mga sugat na hindi na maghihilom kailanman. Gusto ko sanang tapusin ang pahayag na ito, ngunit napakahirap nun sa damdamin...

Friday, February 5, 2010

Awit Buhay

Ang buhay ay isang awit. Isang himnong may katapat na titik. Isang piyesang nilapatan ng mga nota at binagayan ng instrumentong magbibigay sigla dito. Kasabay nito ay ang musikerong tutugtog o kaya ng mang-aawit na kakanta ng melodiya. At dahil isa itong awit, kailangang maingat na pipiliin ang kompositor na gagawa nito.

Ang buhay tulad ng awit ay kinakailangan paglaanan ng oras at panahon. Ito ay isang ganap na istorbo sapagkat hindi ka dapat tumigil sa pagmamatyag nito.

Tulad ng isang awit, ito ay minsan mabilis ngunit bigla na lang babagal. May tempong akala mo ay humahanap ng away o kaya naman ang nais lang ay makapukaw ng atensyon ng karamihan. Minsan may dadaan na akala mo'y wala ng bukas ang pag-awit. At meron din naman dadaan na parang isang piyesang di natapos at di mo mararamdaman. Kasabay ng lagaslas ng damo sa kapaligiran at ng malakas na ihip ng hangin, ito ay inaawit ng may pag-antabay. Kungdi naman, ito ay mapapabayaan at mawawala sa tono o sa tiyempo.

At dahil nga ito ay isang awit, kailangan nito ng mikroponong makakapag-parinig ng kanyang mensahe sa sanlibutan. Isang awit na makakapukaw ng damdamin at makakapagparanas ng iba pang saloobin.

Gaya ng iba pang mga awit, ang buhay ay maiksi lang. Ito ay may katapusan. Sa kadalasan hindi natin alam kung kailan.

Monday, January 25, 2010

A Series of Unfortunate Events

I remember Lemony Snicket writing a book of tragedy.   I never thought that being a fan would mean such misfits could happen to me... and mind you it did happen ---- in just a day!!!!

So here's a summary of the unfortunate events that happened to me yesterday which I hope nobody would encounter. I am not proud of it but it could be a dose of laughter or a pill of annoyance.

1. As early as 6AM, I was rushing my way to work. I really have to come in early since I was on leave the previous week I saw one of the two elevators not working and there were too many people waiting for the other lift. Because I don't want to be late, I climbed the stairs by the fire exit all the way to the 6th floor. I was still catching up my breath when the first thing that welcomed my morning is a "Supervisor Call."  Good morning everyone!!!!   Congratulations!!!!!

2. Bad hairdo had always been my problem. I went to the rest room to fix my hair. My comb fell down so I had to bend a bit to pick it up, unfortunately my mobile phone dropped from my narrow pocket. When I picked it up, I placed it near the sink so it could be safer. Well, dropping my phone isn't very unfortunate....it has always been a habit.

   I decided to wash my hands. I was rubbing my hands so hard that my elbow touched my mobile phone and it fell off the sink!!! WTF!!! My phone suddenly had a bath that it didn't ever want. It took me nearly three hours to dry it up! I nearly thought that I'll be changing phones again (it should have been my third in a year).

3. After facilitating my team meeting, my agent noticed that my pants is dirty. When I looked at it, I found that I seated on something really dirty!!! Damn! I had to take off my pants to clean it....

4. After my shift, I went to Quiapo to get my (previous) team's jacket. The shop told me I can get it by 2p. I got off the bus thinking I am already at  my destination. Then I realized I am still three blocks away from it and I had to walk streets by streets to get there. What the hell is wrong with me today?

5. Finally when I arrived at the shop, I realised the shop is close. I saw a tenant and told me the owner's not there! I called the owner and was told the jacket isn't ready yet. WTF!!!!

6. I hurried off to Makati because I still have to go dinner with office friends. I didn't know where we are eating and so I asked for directions. They sent me a not so clear directions which made me got lost. And again, I had to walk to reach the place!!!

7. After dinner, I hurried my way home. Then I realised, I forgot to send the daily report at work. I'm sure I'll be dead again at work.

Friday, January 8, 2010

The Way of Love

If I speak in the tongues of men and of angels, but have not love, I am a noisy gong or a clanging cymbal.  And if I have prophetic powers, and understand all mysteries and all knowledge, and if I have all faith, so as to remove mountains, but have not love, I am nothing.  If I give away all I have, and if I deliver up my body to be burned, but have not love, I gain nothing.

Love is patient and kind; love does not envy or boast; it is not arrogant or rude. It does not insist on its own way; it is not irritable or resentful; it does not rejoice at wrongdoing, but rejoices with the truth.  Love bears all things, believes all things, hopes all things, endures all things.

Love never ends. As for prophecies, they will pass away; as for tongues, they will cease; as for knowledge, it will pass away. For we know in part and we prophesy in part, but when the perfect comes, the partial will pass away. When I was a child, I spoke like a child, I thought like a child, I reasoned like a child. When I became a man, I gave up childish ways. For now we see in a mirror dimly, but then face to face. Now I know in part; then I shall know fully, even as I have been fully known.

So now faith, hope, and love abide, these three; but the greatest of these is love.

This is a passage from The Bible, 1 Corinthians 13

Thursday, December 24, 2009

Maligayang Pasko

Inilalaaan ko ang araw ng Sabado para sa aking sarili. Tinatawag ko ang mga ganitong pagkakaton na "Apple Time." Kasi naman kahit na ordinaryo na sa paningin at panlasa natin ang mansanas, hindi naman karaniwan itong nagiging bida sa hapag-kainan. Parang ako. Madalas man ako umalis ng bahay, hindi ko naman nabibigyan ng importansya ang sarili ko.

Pero parang delubyo lang, ang karaniwang Sabado ko ay pinalitan ng komedya sa lansangan. Ang kapayapaan ng aking Apple Time ay biglang humingi ng break time. Yun pala ang hudyat na malapit na ang birthday ni Bro.

Ang dating payapang simbahan dinayo bigla ng masang Pilipino na parang park lang. (Dami kasi nagpapabinyag). Ang mga library, ginawang coffee shop ng mga estudyante at ang topic ng discussion: facebook gifts! Ang mga mall, parang palaging may riot kasi hindi mo na malalaman ang pagkakaiba ng Glorietta sa Divisoria. Ang mga parking lot, akala mo may showroom sa dami ng nakaparadang sasakyan. Ang mga resto parang box office na din sa haba ng waiting line. At ang pinakamatindi: yung dating 400 na t-shirt sa department store, Php650 na ngayon! Shet!

Kung susumahin, ang mga ganitong pangyayari ay isang himala ni Kristo. Kasi naman sa 365 na araw sa isang taon, may isang buong buwan siyang inilaan para isabog ang pag-ibig niya sa sangkatauhan. Isang buwan na triple ang pagpapala.

Kaya sa bawat regalong bubuksan natin ngayong taon, bukod sa laman, isipin natin ang mga malikhaing kamay na bumalot nun. Kung wala kang matanggap na regalo, ikaw ang magbigay! Wag ka mag-hintay! Sa bawat pagbating matatanggap sa text man o greeting card, alalahanin ang mga taong nagdugo ang ilong makaisip lang ng Christmas greeting sa wikang Ingles. Sa bawat pagkain na nakalaan sa hapag-kainan ay ang mga pusong inilaan sa pagkain na iyong titikman. Sa bawat namamasko at kumakatok sa ating mga pintuan ay ang pag-asang makapag-hatid at magbigay sa iba pang nangangailangan ng pagmamahal. At sa bawat magandang kaganapan ay ang kagalakan ng pasasalamat sa poon nating Maykapal.

Kaya ang Paskong ito ay espesyal. At ang bawat isa sa atin ay espesyal. Syempre naman, espesyal din ang lumikha sa atin e.

Maligayang Pasko. Mula sa aking puso papunta sa inyong lahat.

Happy Birthday, Jesus!