Ang pag-ibig ay daw ay isang “perfect gamble.” Isa daw itong
mapag-udyok na damdamin. Ito ay nagbabago at hindi dapat seryosohin. Hindi ito
pumipili ng taong lalapitan at lolokohin. At sa bandang huli ikaw ay iiwan nito
at paluluhain. Ganyan ang pag-ibig. Huwad at hindi makatotohanan.
Isa itong sugal na sa bawat lapag ng mga baraha ay dapat may
katumbas na malaking taya.
Marami na din akong nasaksihan na naging sawi dahil sa
pag-ibig. Meron nga akong kilala na halos lumuwa na ang dila mabuhay lang ang
babae na ibig niya. Ayun sa bandang huli olats lang siya kasi sumama na ang
babaeng ibig nya sa isang “stateside.” Kawawa naman siya. Ayun balak ata isulat
ang talambuhay niya sa MMK, makabawi man lang siya sa mga nagastos niya. Hindi
man siya naging matagumpay sa pag-ibig, baka naman daw sumikat sa larangan ng
pelikula. Astig! Pa-autograph
naman...
Yung isang kaibigan ko nga, binuhay ang isang pamilyang
akala niya ay sa kanya. Huli na niya nalaman na nagtatayo pala siya ng isang foundation. Kulang na lang magtayo din
siya ng United Nations! Yung isa ko pang kaibigang babae (na mukhang lalaki)
hindi niya kinaya nung pinagpalit sya ng super
poging boypren niya – naglaslas! Paano ba naman lalaki ang ipinalit sa kanya!
Hindi man lang ba niya na-gets na
kaya siya pinatos nung lalaking iyon ay dahil “wo-manly” siya?!
Pambihira din ung trip nung isa ko pang kakilala.
Pinagtiyagaan niya kasi i-deyt ng tatlong taon ang isang lalaking mukhang
unggoy sa kabila ng mala-sutla niyang hitsura. Ayun nauwi din sa simbahan ang
kanilang pag-iibigan. Hindi para magpakasal kung hindi para ipagtirik ng
kandila ang bawat isa. Nagising kasi si babae isang araw at napag-alaman na si Beast pala ay hindi kailanman magiging
isang handsome prince. Kung bakit
naman kasi nauso pa ang istorya ni Beauty and the Beast?
Sa bawat pagbabalik tanaw ko sa mga istoryang ito, hindi ko
maalis sa isip ko na ang pag-ibig ay isang trahedya. Nakakatakot, nakagigimbal.
Hindi ko ito dapat pasukin dahil baka ma-trap
ako sa isang bangin. Hindi ko ito dapat suungin dahil hindi naman ako marunong
lumangoy. Sapat ng maisulat ito sa mga libro o maging istorya sa isang
telenovela.
Ngunit kung ang taong nasawi ay tatalikod na sa pagmamahal,
masasabi kong ang taong ito ay hindi talaga umibig ng totohanan.
Ang pag-ibig ay hindi isang pakiramdam. Sapagkat kung ito ay
pakiramdam, ito ay magbabago. Hindi ito isang gutom na pagkatapos kumain ay
mabubusog na ang tiyan. Hindi ito isang sakit na pagkatapos uminom ng gamot ay
gagaling ka na. Ang pag-ibig ay buhay na katotohanan.
Tulad lang ng pag-ibig ng Diyos sa atin: Unconditional. Hindi ito nagbabago dahil
tayo ay makasalanan. Bagkus, ito ay mapagpatawad. Ito ay mapang-unawa kahit na
social climber ka. Ito ay mapag-bigay. Hindi ito mag-aalangan sa kabila ng
pagiging maganda ko at pagiging mukhang hampaslupa mo.
Ganun ang pag-ibig. Hindi ito dapat pinagdududahan.